เชื่อเถอะ ชีวิตมันคือการสะสมบาดแผล

เชื่อเถอะ ชีวิตมันคือการสะสมบาดแผล

จะเอาด้านไหนล่ะ !!

สอบตก อกหัก ทำธุรกิจเจ๊ง เรียนไม่จบ โดนจับได้ตอนโดดเรียน เมาแล้วขับ โดนเป่าแอลกอฮอล์ ไปแอบรักแฟนชาวบ้าน โดนเจ้านายด่า มีปัญหากับครอบครัว ทะเลาะกับแฟน แฟนทิ้ง ผิดใจกับเพื่อน ฯลฯ

มองย้อนกลับไปเถอะ ผ่านชีวิตมา ไม่ว่าจะสั้น ยาว ล้วนมีบาดแผล

อายุน้อยหน่อย อาจจะแค่แผลหกล้ม หัวเข่าถลอก

อายุมากขึ้น แผลก็ใหญ่ขึ้น

บางแผล ทำเราล้มทั้งยืน ไม่คิดจะกลับมามีชีวิตได้

แต่ยังมีลมหายใจมานั่งมองย้อนชีวิต ทบทวนตัวเองได้ ก็แปลว่าเรายังไม่ตาย

ใช่ ตราบยังมีลมหายใจ นั่นคือดีที่สุดแล้ว เพราะยังมีลมหายใจ ก็ยังเริ่มต้นใหม่ได้

สวดมนต์ ไหว้พระ ทำบุญ อธิษฐานถึงชีวิตที่ราบลื่น ทำอะไรไม่ติดไม่ขัด

แล้วมันจริงเหรอ ชีวิตแบบนั้น ถ้าจริง ทำไมคนที่เขาประสบความสำเร็จ มักจะมาจากการล้มลุกคลุกคลาน ต่อสู้ฝ่าฟัน เลือดตาแทบกระเด็นกันมาทั้งนั้น

" เวลาฟังชีวิตใครแล้วเราทึ่ง เรามีแรงบันดาลใจ มันเคยมาจากความมีวาสนา เกิดมาคาบช้อนเงินช้อนทองบ้างมั้ย "

เห็นก็มีแต่เขามาเล่าบทเรียน เล่าการพยายาม เอาชนะอุปสรรคในชีวิต กว่าจะหยัดยืนมาได้จนถึงวันนี้

เราเกลียดความเจ็บปวด แต่ความเจ็บปวดนี่แหละ สอนคนมานักต่อนักแล้ว

"อยากถึงเส้นชัยในชีวิต อย่าจิตใจอ่อนแอ  "

ความแข็งแกร่งของจิตใจ ถูกทดสอบด้วยความล้มเหลวที่ผ่านเข้ามา

มันชัดเจนอยู่แล้วว่า ไม่ค่อยมีความสำเร็จอย่างยั่งยืนใด เว้นที่ว่างไว้ให้คนใจเสาะ.

Posted in: tigertalk